De laatste uurtjes...

Het is zo ver. Vannacht om 00u15 vertrekken we naar de luchthaven van Bamako. Eerlijk gezegd zou ik stiekem graag nog een paar dagen hier willen blijven, maar helaas.

Onze laatste avond zullen Marie en ik door gaan brengen in 'The sleeping Camel'. Het is een gezellige plaats hier net om de hoek waar je tevens super lekker kan eten!

Ik schrijf deze blog vooral omdat ik mensen wil bedanken.
Allereerst, Marie bedankt! Bedankt voor alles. Bedankt voor je gezelschap, de fijne momenten, de intense momenten. Bedankt dat je er altijd voor me was zowel in heel goede als minder goede dagen. Zoals ook jij al in je blog geschreven hebt is dit een vriendschap voor het leven geworden!
Papa & Mama, ook aan jullie een hele dikke dikke merci! Jullie hebben me altijd gesteund, ik mocht jullie alles vragen en jullie deden dit ook voor mij. Jullie zijn echt de beste!
Aan al mijn vrienden, vriendinnen: I love you all!
En dan last but not least: aan al de leerkrachten, sponsors, de mensen die ons gesteund hebben, tombola's gekocht hebben, naar de eetdag en de fuif gekomen zijn bedankt!
Dankzij jullie steun is dit een ongelofelijke ervaring geweest in mijn maar ook Marie haar leven.

- x -

Tot weerziens Koutienso en Segou, tot heel gauw Mali,

De laatste week, de laatste dag…

We hebben onze laatste dag in Koutienso beëindigd zoals we de eerste begonnen, met wegen en meten van baby’s, sommigen lachend en sommigen wenend… En natuurlijk een laatste plasje op mijn pagne; een stuk stof dat je om je heen draait en gebruikt als rok. Zeer makkelijk en luchtig, mijn nieuwe outfit voor de zomer in België.

Tijdens deze “Kind en Gezin” consultaties à la Malinees, was ik enorm verheugd mijn baby, voor wie ik vocht bij haar geboorte, weer te zien. Nu had ze een naam: Awa, nog steeds, alleen voor mij,  de allermooiste baby van Mali. Ze maakt het goed en bij het meten van haar gewicht, was ik zeer blij dat ze 400 gr was bijgekomen. Ik wou de mama duidelijk maken dat dit ons laatste weerziens zou zijn. Jean, onze  verpleger hielp me met de vertaling. Ze pakte me vast, gaf me een dikke knuffel en kuste me. Als dank mocht ik Awa nog een tijdje in mijn armen houden. Ik heb haar een goede toekomst gewenst. Haar lieve woordjes toegefluisterd die alleen zij kan verstaan. Dag Awa, maak het goed en wees sterk!

De laatste week in Koutienso begon om 14u45 in Segou, 2 uur wachten op een bus richting San, trekken en duwen om een plaatsje te bemachtigen om je dan uiteindelijk te kunnen neerploffen op een jerrycan midden in de doorgang! Amai mijn billen… 4 uur later worden, in het pikke donker worden we hartelijk ontvangen door Jeannine en Symphorosa, een ontvangst die je alleen hier in Mali kan ervaren, zo intens, zo diep voelend. Op dit moment en voor de allereerste keer besef ik dat ik weldra vertrek, dat ik weldra afscheid zal moeten nemen van deze wonderbaarlijke vrouwen. Zuster Suzy is nog niet aanwezig, zij is gaan zoeken naar één van haar patiënten een “grand malade”, die ze al enige tijd niet heeft gezien. Enkele uren later komt ze uitgeput toe. Zij en Joe, onze nachtwaker, zijn met motor de brousse ingetrokken. Kilometers hobbelige weg om bij het dorp van de “grand malade” aan te komen en daar te moeten horen dat hij enkele weken geleden overleden is. Bij het luisteren naar haar verhaal stel ik me de vraag: “hoe doet ze het toch, waar haalt ze de kracht om sinds 31 jaar te zorgen voor deze mensen”.

Maandag 20 februari: veel wondzorgen waarvan eentje me de rest van mijn leven zal bij blijven. Een jonge man komt het cabinet binnen en neemt plaats aan de onderzoekers tafel. Hij houdt zijn linkerhand in de lucht, zijn middenvinger gewikkeld in verband. Het eerste kootje is genecrotiseerd en moet geamputeerd worden. De man heeft verschrikkelijke pijn tijdens het weghalen van het oud verband. Ik voel me niet lekker, vertel Jean dat ik hier niet bij kan blijven. En toch, door een of andere reden besluit ik te blijven. Na enkele plaatselijke inspuitingen met Lidocaïne haalt Jean zijn bistouri uit de steriele verpakking en begint meteen aan het wegsnijden van de necrose.  Neen, de plaatselijk verdoving doet nu nog niet zijn werk, de man schreeuwt het uit van de pijn. Ik ben verplicht zijn hand en arm vast te houden, mijn andere arm sla ik rond zijn schouders en onderga samen met hem de pijn.

Het is ook tijdens deze voormiddag dat ik besluit om een zwaar ondervoed kind te verzorgen. Alicia heeft jullie daar al meer over verteld. Het deed pijn, psychische pijn, het zo te zien lijden, het zo te zien weigeren voedsel tot zich te nemen. Was onze hulp enkel uitstel van zijn dood, was onze hulp een nieuwe start voor dit jonge kind? Een kind van 14 maanden, die door het onwetens van zijn moeder, plaats moest maken voor het andere, nog groeiend wezen in de schoot van zijn moeder.

 Ik besef dat dit hoort bij het dagelijkse leven van zoveel kinderen en moeders, ik besef dat ik of anderen hier vandaag, morgen of volgend jaar, geen verandering in kunnen brengen. En toch weet ik vandaag dat ik zal blijven ijveren voor een beter leven, voor een beter bestaan voor allen die niet de mogelijkheden bezitten.

Het is bizar, het is mysterie, of is het toeval?.. Wie of wat zal me ooit een antwoord kunnen geven op mijn vraag waarom nu, bijna 45, een deel van mijn levensdoel zich pas openbaart… En neen, ik ga niet opzoek naar het antwoord maar laat me leiden door datgene wat me hier bracht.

Zuster Suzy, Zuster Symphorosa en Zuster Jeannine, bedankt voor jullie gastvrijheid, bedankt voor jullie warme handdruk, bedankt voor die meelevende blik, bedankt voor jullie vriendschap die voor altijd zal blijven bestaan. Jullie zijn een voorbeeld in jullie werk!

Ook aan jou Alicia, bedankt! Ook ik heb van jou geleerd, gevoelens die ik kwijt was, emoties leren delen, bedankt. Neen het is geen afscheid, het is het begin van een lange vriendschap.

Aan al de velen mensen die er voor zorgde dat ik dit schoons mocht en kon ervaren, bedankt!

I love you Mali, I do.

De laatste stageweek zit er al op.. :( Aanstaande donderdag zullen Marie en ik terug op Belgische bodem staan om 15u45. Maar zo ver is het gelukkig nog niet en genieten we nu van ons laatste ,warme weekend in Segou.

Over het festival van de Niger heb ik niet zo veel te vertellen. Wel dat er énorm enorm veel volk was en dat we het heel anders hadden voorgesteld. Ik persoonlijk had gedacht dat er op straat meer te doen zou zijn, wat niet het geval was. Wel werd je, zoals gewoonlijk, aangeklampt door allemaal marktkramers die ons iets wilden verkopen. ‘Madame venez voir. Achetez pour bon
prix’ Op den duur begon je dat uit jezelf te zeggen ‘ jaja bon prix zeker?’. Het was ook verschrikkelijk heet dat weekend! En dan moet je nog bedenken dat we nog niet eens in het heet seizoen zitten!

Tijdens onze laatste week op de werkvloer hebben we nog vanalles meegemaakt.
Zo was er een meisje van ongeveer 10jaar met een verbrandde arm die plots overleden is woensdag namiddag… Terwijl Marie ze maandag nog verzorgd heeft en ik woensdag morgen. Daar was helemaal niks bizars aan te zien. Ze krijste en huilde wel van de pijn maar daar zat wel goed leven in. Ikzelf heb ik niks opgemerkt, ze had geen koorts niks…En namiddag komen ze ons vertellen dat ze gestorven was. Alle hulp kwam te laat en niemand zag het aankomen.

Marie en ik hebben ons deze week ontfermd over een zwaar ondervoed kind. Het jongetje, die Marie en ik ‘Mali’ gedoopt hebben naar onze namen Marie en Alicia, had al zeker meerdere weken niet meer gegeten. Die mama is terug zwanger en is met de borstvoeding gestopt omdat ze denkt dat borstvoeding geven en zwanger zijn slecht is voor het ongeboren kind.
Bijgevolg…ze is niet overgeschakeld naar andere voeding en was Mali aan het sterven van de honger. Marie kon dit niet aanzien en had besloten om het kind zelf te voeden voor een paar dagen. Samen hebben we een beurtrol afgesproken. Dinsdag morgen had ik de ochtendshift en namiddag nam Marie, Mali voor haar rekening.
Ik had wel geluk met mijn shift, namiddag had hij diarree en mocht Marie dat ‘opruimen’ :D.
De manier hoe we Mali eten moesten geven was letterlijk geforceerd. Marie moest de neus dicht pitsen terwijl ik op zijn kaken moest duwen in de hoop dat hij z’n mondje zou opendoen. Vreselijk vonden we dit. Maar het ging niet anders.
Mali sliep bijna de hele dag door. Hij was letterlijk een vod.
Mali was ziek, overgeven en diarree. Met als gevolg dat Alicia en Marie er dinsdag en woensdag ook last van hadden. De details hoeven we hier niet mee te delen!

Het afscheid in Koutienso viel ons zwaar. Zeker het afscheid nemen van de zusters. Uiteindelijk bouw je daar wel een band mee op en is het helemaal niet fijn om die band weer te moeten ‘ doorbreken’. We hebben wel email adressen uitgewisseld en telefoonnummers zodat we af en toe
toch eens kunnen mailen of bellen.
Dinsdag morgen vertrekken we naar Bamako. Daar zullen we nog één nachtje verblijven in de B&B van An en dan is het richting België.
Ik ga hier weg met een heel dubbel gevoel. Ik hou van dit land en wil hier gerust nog wat langer blijven. En toch ga ik blij zijn om iedereen thuis terug te zien. Achja, terug komen doe ik zeker nog!
x

Alle kleuren van de regenboog

Alle kleuren van de regenboog…
Vorig weekend besloot ik de grond eens van dichtbij te gaan
bekijken. Niet zomaar wat grond en neen geen zand maar ik ging voor een hard
trapje. En ik besloot dat nog eens te gaan doen aan de ingang van een hotel.
Lekker dicht bij de receptie waar veel volk bij elkaar zat. En BOEM daar ging
ik! Met enige ongemakken tot gevolg. Een mooi groen-paars-grijs-blauw gekleurde
knie en voet en een nogal houterige gang gedurende een paar dagen.
Enkele uren na mijn ‘slippertje’ stond er een boottocht op de Niger op het
programma. De gids, Moulaye, zag dat er iets mis was en bood mij een massage
aan. Ik twijfelde.. Aangezien ze hier het begrip ‘ subtiliteit’ niet echt goed
kennen… Maar uiteindelijk gaf ik toe. Al genietend van de mooie uitzichten
vanuit ons bootje begon hij er aan. Man man man! ’t Was plots gedaan met
genieten van de rust. Ik probeerde de pijn van de massage? Te verbijten. Na de
pijn kwam inderdaad het betere gevoel.
Tijdens de tocht hebben we de meest mooie dingen gezien. Je kan het beschrijven
als een scène uit the lion king.. prachtige zon, mooie natuur, etc. Na enige
tijd op het bootje kwamen we bij een dorp aan waar ze potten bakten. Daar
moesten we uitstappen en kregen we een uitgebreide rondleiding van Moulaye. Ook
hier kwam je ogen tekort! Ongelofelijk hoe die mensen dat daar doen. Zodra de
potten hun vorm hebben worden ze onder bergen hooi gestopt en wordt dat hooi in
brand gestoken. Wat een spektakel en wàt een hitte!
Na het bezoek aan het dorpje vaarden we terug
naar Segou en klommen we op het rieten dak van het bootje waar we weer eens
genoten van de prachtige zonsondergang. Ik waande me echt in the lion king,
alleen Simba ontbrak haha!
Maandag ochtend voelde ik mij slecht. Ik was verkouden, had keelpijn, hoesten
en daar nog eens een pijnlijke knie bij. Toffe combinatie. Ik moest ‘thuis’
blijven en een dag rusten. Deed me wel deugd… Hoewel heimwee die dag ook wel
serieus de kop op begon te steken. Ik kon aan niets anders denken dan thuis. De
dag erna was dit weer over en dit gelde ook voor de keelpijn. Dus kon ik terug
in actie schieten.
Eigenlijk viel het deze week qua ‘ shocktoestanden’ wel mee. Behalve één meisje
dat ernstig verbrand was aan haar hele bovenlichaam( haar kleed was in brand
geschoten..) Ik ging helpen verzorgen. Ik ben er welgeteld 5 minuten bij
geweest en moest daar toen weg. Dat meisje was hooguit 10jaar en verbeet de
pijn, ze liet geen traan.. haar lichaam beefde als een grassprietje en af en
toe krijste ze het uit van de pijn. Ik kon het niet aan zien! In België zouden
ze zo’n mensen in een kunstmatige coma houden.
Ik heb ook nog een miskraam gezien… Een jong meisje, 15jaar! En voor de 2e
keer zwanger ging haar ongeboren kindje van 5maanden verliezen. Ik was niet van
plan om te blijven kijken maar plots gebeurde het. Daar kwam het kleintje… een
perfect wezentje, maar veel te klein om nu al te overleven. Je zag duidelijk
het gezichtje, de handjes, de voetjes. Het mocht niet zijn.
Verder was het een hele rustige week. We hebben onze was gedaan, very
oldschool! 2 emmers water, wasmiddel en schrobben maar!
Het komende weekend vind het Festival van de Niger plaats. Ik ben zeer
benieuwd, want van horen zeggen is dit heel mooi om te zien en komen er mensen
van uit alle hoeken van de wereld hier naar kijken. De uitleg krijgen jullie volgende
keer…
Groetjes x

De Niger, het levensbloed van Mali

Dit verhaal is van de week van 12 februari tot en met 16 februari. Dus lezen maar want er volgt morgen nog meer…

De Niger is één van de grootste en oudste rivieren van Afrika die zich al kronkelend een weg baant van noord tot zuid, en verder loopt tot in Guinea.

Met deze rivier maak ik persoonlijk kennis vanuit een super gezellig stadje; Segou. Segou ligt op 230km van Bamako maar het lijkt wel het dubbele als je reist per bus. Tot de 19^de eeuw was Segou  de hoofdplaats van een vroeger zeer belangrijk koninkrijk: Bambara. Hier zie je nog de specifieke Franse gebouwen. Het is ook van hier uit dat onze excursie naar het eilandje Kalabougou begint.

Met een privé penasse, een soort kano met rieten dak en een super lieve en charmante gids Moulaye beginnen we onze vier uur durende boottocht. Moulaye is erg behulpzaam als Alicia een poging doet om in de boot te stappen. Niet dat het haar niet zou lukken, maar door haar zeer pijnlijke knie is ze minder flexibel. Een pijnlijke knie?.. Ze kon het natuurlijk niet laten om op het verkeerde moment en op de verkeerde plaats Allah te willen aanbidden.

Eenmaal uitgevaren, begint Moulaye met het ritueel van de namiddag. Het zetten van thee. Iedere Malinees drinkt in de namiddag thee. Het is een sociaal gebeuren en leuk om te zien. De thee (Chinese zwarte thee) wordt gemengd met water in een klein keteltje. Dit wordt verwarmd tot kooktemperatuur op een geïmproviseerde barbecue. Wat ooit een blik bonen was heeft nu een hengel en een rooster waarop de glooiende kolen het keteltje verwarmen. Ondertussen genieten wij, languit gestrekt,  van het adembenemend zicht. Ik kan het niet laten foto’s te maken en voel me net een chinees, maar deze beelden wil ik later met jullie delen. Later, omdat we ze momenteel niet opgeladen krijgen, een kwestie van een overbeladen Internet.

De thee is klaar, het glaasje, halfvol met een mooie schuimkraag wordt doorgegeven. Ik mag als eerste proeven, wat leeftijd toch niet kan doen… Ja, leeftijd… Men houdt hier erg rekening met ouderen, zo wordt ook elke keer mijn handbagage gedragen en wordt ik als eerste bediend. Dat zijn waarden die wij allang vergeten zijn… of ben ik verkeerd?.. Volgens Malinese gebruiken moet het eerste glas thee smaken zo bitter als de dood of zo sterk als een man, het tweede glas zo zacht als het leven en het derde glas zo zoet als de liefde… Het smaakt inderdaad bitter maar met de dood kan ik het momenteel niet vergelijken. Ik voel me springlevend, voel de bruisende energie van de Niger die ons stilletjes verder duwt, weliswaar met behulp van een kleine motor. Een uur en half later meren we aan op het eilandje Kalabougou.

Op Kalabougou worden aarde potten gebakken, en niet zomaar in een oven, maar op een zeer uitzonderlijke manier. Doorheen de week maken de vrouwen de potten, elke familie heeft zijn eigen vorm. Sommige potten dienen als waterreservoir, andere als bord en natuurlijk niet te vergeten asbakken. Ook het maken van deze potten doen ze op een speciale manier. Bij ons en elders op de wereld zit een pottenbakker voor zijn werk en draait men het werk rond zonder dat de persoon zich hoeft te verplaatsen. Hier op Kalabougou zijn het de vrouwen die draaien rond de pot, niet figuurlijk maar wel letterlijk. Een goedkope manier van dronken worden?.. Tijdens het weekend begint men met het bakken van de potten en dergelijke. Op een grote plaats, net voor de ingang van het dorp wordt het aardewerk netjes gestapeld en bedekt met hooi en droge takken. Het is hard werken, hulp aan de vrouwen kent men niet. Er wordt getrokken en gesleurd aan de vooraf gemaakte stapels takken die, door diezelfde vrouwen vroeger in de dag werden bijeen geraapt en naar de brandplaats werden gebracht, zonder kar noch kruiwagen, gewoon op het hoofd, een baby op de rug, een ander aan de rokken en een derde opkomst.

Als alle potten zijn bedekt wordt het vuur aangestoken, dit is dan het pottenbakken. Later, na afkoeling worden ze met een soort was ingesmeerd, dit doet ze blinken. En nog later worden ze verkocht op een overdekte plaats in Segou, helemaal aan de andere kant van de Fleuve, zoals hier de Niger wordt genoemd.

We keren terug en drinken het tweede glaasje thee, zacht als het leven, zacht als de billetjes van een pasgeboren baby… Stil en zonder woorden kijken we naar de zonsondergang, elk verdiept in eigen gedachten, elk met gevoelens waarover we liever zwijgen.

Na een weldoende douche is het tijd voor een apéro bij onze Belgische gastvrouw Catherine. Sinds 2006 liet ze Leuven achter om hier een gezin te stichten en samen met vriend Chape een super gezellig cafétje uit te baden. Hier komt de hele wereld bijeen. Hier ontmoet je interessante mensen en heb je een gezellige babbel, natuurlijk met een Castel, het plaatselijk bier dat super lekker is. Het gezellig babbelen loopt soms uit tot in de vroege uurtjes en het is me al enkele keren gebeurt dat ik de zaak heb helpen sluiten… de rest hoef ik jullie er niet bij te vertellen!!!

Maar even terug naar de werkvloer. Maandag en dinsdag heb ik wondzorg gedaan. Het is onbegrijpelijk hoe de mensen hier tegen pijn kunnen. Het is eveneens opmerkelijk hoe je bepaalde wonden, die ik nu al een tijdje volg, ziet verbeteren en dit enkel door te reinigen met Daikin en wondzalf, zonder steriliteit, zonder speciale verbanden, zonder referentie-verpleegkundigen. Een “grand malade” zoals men hier de Aidspatiënten noemt, lag dinsdagmorgen in de wachtzaal op een bank. Een vrouw van een 50-tal jaar. Sinds een jaar werd ze behandeld door zuster Suzy. Echter veel te laat.

Aan de ene kant ondersteund door haar zoon, aan de andere kant door Suzy, werd ze naar een aparte kamer gebracht. Daar kreeg ze de nodige zorgen. Een bloeddruk van 6/4 cm Hg, een niet te voelen pols. Ze was zeer kortademig en had een ongelofelijke pijn aan haar rechter flank en het sternum. De pijn straalde uit naar haar nieren. Ze kreunde. Toen ik haar vroeg: “Dimi, dimi”, wat pijn betekend knikte ze. Ik las de wanhoop in haar ogen. Wist deze vrouw dat ze later, na middernacht sterven zou? Gedurende de hele dag ben ik meerdere malen bij haar geweest, heb haar helpen drinken, heb haar de bedpan aangereikt. 22u, een beetje radeloos, want tot op dit moment had niets geholpen, geven we haar een Tradonal en kleven we een Durogesic-pleister. Een specifieke geur, een bekende geur vertelt me dat deze vrouw morgen niet haalt. Dit wordt mij bevestigd bij het ontbijt. Nu kan ze rusten.

Kan ik ook rusten?..

Een vat vol emotie en antibiotica

Hallo lezertjes!
Aangezien vorige week het internet niet
werkte hebben jullie een weekje langer moeten wachten op onze verhalen maar
hier komen ze dan.
Sinds eind vorige week ‘ worstel’ ik met enorme frustratie. Nu ja waarom nu
pas? Misschien omdat het mij nu pas begint door te dringen hoe hard de wereld
wel niet is, hoe gruwelijk het hier aan toe kan gaan,… en dan heb ik het niet
over het dispensarium maar over zaken zoals: moorden,rellen,… Wij zitten
normaal gezien ‘veilig’ in ons belgenlandje en zien we enkel de erge dingen op
tv de krant of internet. Hier gebeurt het bijna allemaal vlak langs u deur.
Zoals Marie al vertelde in haar blog is er vorige week donderdag een Congolese
zuster vermoord. Zomaar… een broodmes recht door haar hart gestoken, ze was
amper 28jaar. Zo oud als de jongste zuster Jacqueline hier. ( we hebben er trouwens foto’s van gezien,
verschrikkelijk..)
Marie en ik waren een diepgaand en emotioneel gesprek aan het voeren toen we
gehuil hoorden, en wat voor gehuil, het ging door merg en been. Plots zien we
zuster Suzy de hoek om vliegen en vertelt ze met horden en stoten wat er aan de
hand was. Marie en ik kijken elkaar een splitseconde aan en vliegen bijna naar
de kapel. Marie gaat langs Jacqueline zitten terwijl ik mijn armen om
Symphorosa sla. Het enige wat ze zeiden, huilden,riepen was ‘ waarom God?’
‘Waarom, het is te veel, waarom…?’ Marie en ik keken elkaar hulpeloos aan. Toen
de zusters hun terug hadden getrokken in hun kamers zijn ook wij elkaar in de
armen gevallen, zonder woorden, gewoon huilend en hevig omarmend.
Na 2 hevig emotionele momenten volgde er de bevalling waarbij we mochten
meekijken en meedoen. Ik dacht ‘ oh, eindelijk eens wat vreugde?’ Niet dus… Ik
ga het hele verhaal niet weer vertellen dat heeft Marie al gedaan. Maar wat er
toen allemaal door me heen ging dat hou je niet voor mogelijk. Zodra het meisje
eruit was, dacht ik dit loopt goed mis DOE IN GODSNAAM TOCH IETS, sta daar niet
zo te staan. De tranen sprongen uit mijn ogen, ik stond genageld aan de grond.
Ik was aan het smeken in alle mogelijke talen opdat ze het zou redden. Ik was
zelfs aan het bidden. Het werd me te veel en zei tegen Marie: ‘het spijt me
maar ik moet hier weg!’. Ik ben héél hard beginnen wenen. Al snikkend, vloekend
ben ik naar mijn kamer gelopen. Kort daarna is Suzy naar me toe gekomen om te
vragen of het ging ‘ Neen het gaat niet, het gaat helemaal niet. Dat kan toch
niet, waarom is de wereld zo hard?? Ik word zo boos Suzy, ik ben zo verdomd
boos!’ Suzy nam me stevig vast en zei: ‘meiske, ge moogt kwaad zijn, daar hebt
ge alle recht toe. Het is geen eerlijke wereld.’ Toen Marie terug kwam en zei
dat het meisje het overleefd had begon ik wéér te huilen. We hebben die avond
nog goed gepraat met elkaar, de dag eens overlopen. Het doet goed om te kunnen
praten met iemand waar je niet alleen plezier mee beleefd maar ook lief en
leed..
Die dag was de eerste keer dat ik dacht ‘ ik wil naar huis, ik wil hier weg..’
Maar dat gevoel was weer snel over, net omdat Marie en ik hebben leren
ventileren tegen elkaar. Waarvoor dank Psychiatrie.
Een ander ‘frustrerend’ geval. Ik heb de afgelopen week veel met iemand gewerkt
die ‘verpleger’ is. Ja ik zet die tussen aanhalingstekens omdat hij dat
eigenlijk niet is. Ik heb samen met die man veel wondzorgen gedaan en
consultaties. Wondzorgen worden hier
bijna allemaal op dezelfde manier gedaan. Reinigen met Dakin ( die naar javel
ruikt?), ontsmet met Merchurochrome of isobetadine en een verband errond.
Brandwonden: Reinigen met Dakin, zinkzalf met compressen erop en een verband.
Soms liet ik die meneer doen en dan zag ik hem dus reinigen met dakin ( niet
steriele compressen ) ontsmetten met merchurochrome en dan nog eens isobetadine
erop. Na de 3e patiënt waar hij dit op toepaste vroeg ik hem ‘
waarom doe je dat eigenlijk zo?’ ‘ ja omdat ik dat altijd zo doe..’ en ik
antwoordde ‘ je weet toch dat dit 2 dezelfde producten zijn en dat dat helemaal
geen zin heeft dan?’ hij keek me een beetje bedrukt aan en wist niet wat doen
met mijn zogenaamde kritiek. De volgende wondzorg mocht ik doen. Het was een
jongen met verschillende wonden op zijn voet, die leken op decubitus, de
wondranden waren verhard en de verpleger wou deze wegsnijden met een bistouri
mesje. Ik zei dadelijk ‘ dat mag je zo niet doen, je moet die randen eerst laten
weken en dan pas wegsnijden’. Die raad heeft hij in acht genomen en pas een
paar dagen later, toen de randjes goed week waren , heeft hij die wondranden
weggesneden. Zo heb ik redelijk wat tips gegeven. Ook bij het inbrengen van een
wiek, dat hij die eerst nat moest maken en dan pas inbrengen enz… Soms denk ik,
Alicia je bent hier niet thuis, je kan het hier niet doen zoals thuis. Maar
toch wringt het, misschien beroepsfierheid?
De consultaties..
Hier wordt aan bijna iedereen antibiotica voorgeschreven, zelfs als je de hik
hebt durven sommige je Primperan voorschrijven.. Dus na de zoveelste
consultatie was het tijd voor de laatste patiënte. Een mevrouw die ( volgens
mij ) last had van beginnende incontinentie. Ik vroeg aan de verpleger haar
symptomen. Hij zegt ja ze moet zich haasten om naar het toilet te gaan of het
is te laat. Ik vroeg hem: wat denk jij dat het is? Waarop hij zegt ( en hou
jullie nu vast ) ‘ja het kan zijn dat het bloeddrukproblemen zijn of problemen
aan haar prostaat.’ Mijn mond viel letterlijk open en ik zeg, echt luid,
alsjeblieft he! Een vrouw heeft geen prostaat en bloeddruk heeft niks te maken
met incontinentie! Ik dacht echt van ‘ waar haalt die het toch!?’ Ik neem uit
bijna miserie haar bloeddruk 12/7. Ik zo ‘zie je wel!’ De verpleger lachte er
gewoon mee. En ik dacht ‘Alicia zennn…’
Ja ik ben er eerlijk gezegd niet kwaad van dat het bijna weekend is. Even
bekomen van alles.
Tot volgende week!
x