Een vat vol emotie en antibiotica

Hallo lezertjes!
Aangezien vorige week het internet niet
werkte hebben jullie een weekje langer moeten wachten op onze verhalen maar
hier komen ze dan.
Sinds eind vorige week ‘ worstel’ ik met enorme frustratie. Nu ja waarom nu
pas? Misschien omdat het mij nu pas begint door te dringen hoe hard de wereld
wel niet is, hoe gruwelijk het hier aan toe kan gaan,… en dan heb ik het niet
over het dispensarium maar over zaken zoals: moorden,rellen,… Wij zitten
normaal gezien ‘veilig’ in ons belgenlandje en zien we enkel de erge dingen op
tv de krant of internet. Hier gebeurt het bijna allemaal vlak langs u deur.
Zoals Marie al vertelde in haar blog is er vorige week donderdag een Congolese
zuster vermoord. Zomaar… een broodmes recht door haar hart gestoken, ze was
amper 28jaar. Zo oud als de jongste zuster Jacqueline hier. ( we hebben er trouwens foto’s van gezien,
verschrikkelijk..)
Marie en ik waren een diepgaand en emotioneel gesprek aan het voeren toen we
gehuil hoorden, en wat voor gehuil, het ging door merg en been. Plots zien we
zuster Suzy de hoek om vliegen en vertelt ze met horden en stoten wat er aan de
hand was. Marie en ik kijken elkaar een splitseconde aan en vliegen bijna naar
de kapel. Marie gaat langs Jacqueline zitten terwijl ik mijn armen om
Symphorosa sla. Het enige wat ze zeiden, huilden,riepen was ‘ waarom God?’
‘Waarom, het is te veel, waarom…?’ Marie en ik keken elkaar hulpeloos aan. Toen
de zusters hun terug hadden getrokken in hun kamers zijn ook wij elkaar in de
armen gevallen, zonder woorden, gewoon huilend en hevig omarmend.
Na 2 hevig emotionele momenten volgde er de bevalling waarbij we mochten
meekijken en meedoen. Ik dacht ‘ oh, eindelijk eens wat vreugde?’ Niet dus… Ik
ga het hele verhaal niet weer vertellen dat heeft Marie al gedaan. Maar wat er
toen allemaal door me heen ging dat hou je niet voor mogelijk. Zodra het meisje
eruit was, dacht ik dit loopt goed mis DOE IN GODSNAAM TOCH IETS, sta daar niet
zo te staan. De tranen sprongen uit mijn ogen, ik stond genageld aan de grond.
Ik was aan het smeken in alle mogelijke talen opdat ze het zou redden. Ik was
zelfs aan het bidden. Het werd me te veel en zei tegen Marie: ‘het spijt me
maar ik moet hier weg!’. Ik ben héél hard beginnen wenen. Al snikkend, vloekend
ben ik naar mijn kamer gelopen. Kort daarna is Suzy naar me toe gekomen om te
vragen of het ging ‘ Neen het gaat niet, het gaat helemaal niet. Dat kan toch
niet, waarom is de wereld zo hard?? Ik word zo boos Suzy, ik ben zo verdomd
boos!’ Suzy nam me stevig vast en zei: ‘meiske, ge moogt kwaad zijn, daar hebt
ge alle recht toe. Het is geen eerlijke wereld.’ Toen Marie terug kwam en zei
dat het meisje het overleefd had begon ik wéér te huilen. We hebben die avond
nog goed gepraat met elkaar, de dag eens overlopen. Het doet goed om te kunnen
praten met iemand waar je niet alleen plezier mee beleefd maar ook lief en
leed..
Die dag was de eerste keer dat ik dacht ‘ ik wil naar huis, ik wil hier weg..’
Maar dat gevoel was weer snel over, net omdat Marie en ik hebben leren
ventileren tegen elkaar. Waarvoor dank Psychiatrie.
Een ander ‘frustrerend’ geval. Ik heb de afgelopen week veel met iemand gewerkt
die ‘verpleger’ is. Ja ik zet die tussen aanhalingstekens omdat hij dat
eigenlijk niet is. Ik heb samen met die man veel wondzorgen gedaan en
consultaties. Wondzorgen worden hier
bijna allemaal op dezelfde manier gedaan. Reinigen met Dakin ( die naar javel
ruikt?), ontsmet met Merchurochrome of isobetadine en een verband errond.
Brandwonden: Reinigen met Dakin, zinkzalf met compressen erop en een verband.
Soms liet ik die meneer doen en dan zag ik hem dus reinigen met dakin ( niet
steriele compressen ) ontsmetten met merchurochrome en dan nog eens isobetadine
erop. Na de 3e patiënt waar hij dit op toepaste vroeg ik hem ‘
waarom doe je dat eigenlijk zo?’ ‘ ja omdat ik dat altijd zo doe..’ en ik
antwoordde ‘ je weet toch dat dit 2 dezelfde producten zijn en dat dat helemaal
geen zin heeft dan?’ hij keek me een beetje bedrukt aan en wist niet wat doen
met mijn zogenaamde kritiek. De volgende wondzorg mocht ik doen. Het was een
jongen met verschillende wonden op zijn voet, die leken op decubitus, de
wondranden waren verhard en de verpleger wou deze wegsnijden met een bistouri
mesje. Ik zei dadelijk ‘ dat mag je zo niet doen, je moet die randen eerst laten
weken en dan pas wegsnijden’. Die raad heeft hij in acht genomen en pas een
paar dagen later, toen de randjes goed week waren , heeft hij die wondranden
weggesneden. Zo heb ik redelijk wat tips gegeven. Ook bij het inbrengen van een
wiek, dat hij die eerst nat moest maken en dan pas inbrengen enz… Soms denk ik,
Alicia je bent hier niet thuis, je kan het hier niet doen zoals thuis. Maar
toch wringt het, misschien beroepsfierheid?
De consultaties..
Hier wordt aan bijna iedereen antibiotica voorgeschreven, zelfs als je de hik
hebt durven sommige je Primperan voorschrijven.. Dus na de zoveelste
consultatie was het tijd voor de laatste patiënte. Een mevrouw die ( volgens
mij ) last had van beginnende incontinentie. Ik vroeg aan de verpleger haar
symptomen. Hij zegt ja ze moet zich haasten om naar het toilet te gaan of het
is te laat. Ik vroeg hem: wat denk jij dat het is? Waarop hij zegt ( en hou
jullie nu vast ) ‘ja het kan zijn dat het bloeddrukproblemen zijn of problemen
aan haar prostaat.’ Mijn mond viel letterlijk open en ik zeg, echt luid,
alsjeblieft he! Een vrouw heeft geen prostaat en bloeddruk heeft niks te maken
met incontinentie! Ik dacht echt van ‘ waar haalt die het toch!?’ Ik neem uit
bijna miserie haar bloeddruk 12/7. Ik zo ‘zie je wel!’ De verpleger lachte er
gewoon mee. En ik dacht ‘Alicia zennn…’
Ja ik ben er eerlijk gezegd niet kwaad van dat het bijna weekend is. Even
bekomen van alles.
Tot volgende week!
x