Mijn hart gegriefd met droefheid en vreugde

Hallo iedereen,

Vorige week, geen internet dus ook geen blog en geen skype met familie en vrienden. Hier wen je wel aan hoor!.. Ik hoor jullie denken, daaraan wennen?.. En toch… Al onze elektronische vooruitgang mis ik hier helemaal niet. ’s Avonds zit je hier gezellig met zijn allen te praten over koetjes en kalfjes, over de voorbije dag, over vroeger en over morgen.

Tijdens de afgelopen 2 weken heb ik toch wel héél wat emoties te verwerken gehad. Donderdag 2 februari werden Alicia en ik tijdens één van onze intieme gesprekken opgeschrokken door een hartverscheurend gehuil. We keken elkaar aan met bedrukt gezicht, ons afvragend wat er gebeurde. Zuster Suzy, een vastberaden vrouw die je niet snel uit haar schoenen slaat, stond opeens voor ons. Haar kalme gelaat had plaats gemaakt voor een onrustige expressie, mondhoeken die naar beneden werden getrokken… Waren dit tekenen van treurigheid. Haar stem trilde terwijl ze ons het droevige nieuws vertelde. Zuster Liliane, een vriendin uit Congo uit dezelfde gemeenschap als onze Zusters Jeannine en Symphoroza,  was enkele uren geleden vermoord in het schooltje waarvan ze directrice was. Een man had haar zomaar een mes in het hart gestoken. Wat er op dit moment door je heen gaat is onbeschrijfelijk: onmacht, duizenden vragen over het waarom…

Wij springen recht en haasten ons richting kapel waar we de twee zusters aantreffen. Het intens huilen gaat door merg en been. Hier zijn geen woorden nodig, onze aanwezigheid is voldoende. En ja, het raakte me zo diep dat ook ik ben beginnen wenen, en niet een beetje. Na een tijdje trokken de zusters zich terug in hun kamer. Alicia en ik keken elkaar aan, ook hier waren woorden overbodig, we zijn in elkaars armen gevallen en hebben een potje gehuild. Men zegt dat huilen oplucht, mij  brengt het korter bij de persoon met wie ik hier plezier en nu dus ook leed deel.

En neen, de dag was nog niet om. Een zwangere vrouw die in arbeid was gegaan in de vroege namiddag zou klaar zijn om te bevallen. Ik mocht mee, ik mocht assisteren. Alicia, gewapend met camera vergezeld me. Ook Kathelijne vraagt om mee te mogen, toch bedenkt ze haar en maar goed!  Founa, de mama, 19 jaar en voor de derde keer zwanger. Geen van de twee vorige zwangerschappen hebben een goed einde gehad daarom zijn wij, het team van wacht, uiterst gemotiveerd om deze bevalling tot een goed eind te brengen. Na het touché merken we op dat er niet veel vooruitgang is en besluiten de zwangere een beetje te helpen. Ik breng een infuus aan waaraan een Oxitosine wordt toegevoegd. Meteen komen de weeën veel intenser en duren langer. Het is nu 21u50, nu is de echte arbeid begonnen. Na ongeveer een 30-tal minuten doen we nog een touché, 2 cm vooruitgang met een totaal van 7 cm. Founa krijgt persweeën en weet niet hoe deze te controleren. Ze perst, het is te vroeg… Alle raad die ik geef moet worden vertaalt naar het Bambara, maar toch. Het zweet loopt me over het voorhoofd, het verstand staat op nul. Kaddy, de vroedvrouw voelt opnieuw, ze voelt het hoofdje, het kind moet er snel uit… De mama is uitgeput en neigt op te geven. In alle talen en met alle mogelijkheden wordt ze aangemoedigd.

Op de bevallingstafel gaat ze op haar hurkje zitten, met haar armen steunt ze op mij en Alicia en perst, en daar is het hoofdje, de schouders, het lijfje, het hele kindje. Het is een meisje!

Het is Symphoroza die de navelstreng doorknipt terwijl Kaddy het meisje ondersteboven houdt, ze reageert niet, ze weent niet…  Dit kleine wezentje wordt geschud, wordt gestimuleerd door enkele tikken op de billen, geen reactie. Ik denk niet meer na maar reageer instinctief, doe er alles voor om dit kleine meisje op deze soms gruwelijke wereld te houden. Ik smeek haar te ademen, ik geef mond-op-mond, en dan eindelijk, gaat het borstje op en neer, voel ik de hartslag. Ik kan wel wenen van vreugde maar de taaie Marie doet verder met haar werk. Ik weeg de baby en meet ze, kleed haar warm aan en breng ze naar haar mama die al in haar bed ligt.

Over de nazorg van de mama kan ik weinig vertellen, enkel dat ze niet was ingescheurd en dat ze enorm moe was.

Ik keer terug naar mijn kamer. Voldaan, mag ik het zo noemen? Alicia, die eerder was vertrokken wacht me op en we praten na, over zowel de praktische zaken als de emotionele zaken. Gelukkig hebben we elkaar!

Donderdag 2 februari een dag die in mijn hart staat gegriefd met droefheid met vreugde.

Vrijdags gaat het leven gewoon door. Elk met zijn eigen gevoelens en gedachten zonder ze te delen met anderen. Gedachten en gevoelens over gisteren, iedereen verwerkt het verdriet op zijn eigen manier. Mijn ogen amper open, mijn gedachten zijn al bij het meisje, ik kleed me aan en haast me naar de materniteit. O, wat is ze mooi, ze slaapt, zich niet bewust van hoe hard er gisterenavond voor haar leven werd gevochten.

De mama heeft het moeilijk met borstvoeding die nog niet helemaal opgang is gekomen. Ze weet ook helemaal niet hoe ze het kindje moet aanleggen.

Tot binnenkort lieve lezers, lieve vrienden, lieve familie,

Marie