De eerste week is bijna om!

Hallo la Belgique froide!

Ondertussen zit er al bijna een week op en hebben we al heel wat beleeft.
We zijn nog niet ziek geweest wat er voor zorgt dat we volop kunnen genieten van al wat ons omringd. De busreis van Bamako-Koutienso duurde eeuwig lang... Vertrek was voorzien om 06u30, werkelijk vertrek 8u30... "Tijd" een relatief begrip hier in Mali... Wij natuurlijk altijd op tijd, dankzij onze onbekende taxichauffeur, geregeld door onze nachtwaker.  Deze taxichauffeur, analfabeet, bracht ons naar een verkeerd busstation. Ik, Marie, werd enorm boooooos, en opeens wist hij wel waar we moesten zijn.
De busreis zelf was enorm vermoeiend, maar wat een landschappen... de foto's spreken voor zich.
Onze aankomst, rond 15u30 in Koutienso was ingetogen, maar toch kregen we hulp met onze koffers.
Het was Zuster Jeannine die ons ontving in de keuken en ons naar ons kamer bracht, ons het toilet toonde, waarop we allebei "Joepie" riepen, een echt toilet!
Opeens van achter een deur, een bleekscheet met kleine oogjes... Onze buurvrouw, Kathelijne, een 20-jarige studente ergotherapie aan de PHL. De manier waarop ze ons welkom heette sprak voor zich, ze was zééééér blij ons te zien. We noemen ons de 3 musketiers van Koutienso en omstreken.
Kathelijne stelde ons meteen voor aan de plaatselijke bevolking die ons hartelijk verwelkomen en met wie je je meteen thuis voelt.
Onze eerste dag, pediatrische raadplegingen, de eerste baby die ik in mijn armen hield, de eerste tranen die vloeide... het gevoel dat ik op dat moment had, is moeilijk te omschrijven. Een gevoel van diepe ontroering, een gevoel van grote onmacht... Genoeg! de tranen zijn er weer, zie niets meer van wat ik type.
Tweede dag, naar het echte werkterrein, achter op een Yamaha 100, bij ons vind je ze niet meer, het is antiek, maar het rijdt. Een 40-tal minuten hobel de bobbel, een dorpje in zicht.
Mariam, een vroedvrouw van het dispensarium en ik houden hier prénatale raadplegingen. Een vrouw leent ons haar hutje, ze knijpt voortdurend in mijn billen... Waarom? om te voelen of ze echt zijn... Het schijnt dat ik een typisch zwart kontje heb.
Vandaag, zaterdag, rustdag, Segou dag, internet dag... Een chic hotel met zwembad... de rest vullen jullie zelf wel in. Ik geef nu de laptop over aan Alicia.
Sorry mensen, mijne laptop heeft de Africaanse mentaliteit overgenomen, de foto's uploaden duurt ons te lang, zal voor binnenkort zijn....

Dikke kussen aan jullie allen en tot volgend weekend
Marie alias Kadidja