Tot weerziens Koutienso en Segou, tot heel gauw Mali,

De laatste week, de laatste dag…

We hebben onze laatste dag in Koutienso beëindigd zoals we de eerste begonnen, met wegen en meten van baby’s, sommigen lachend en sommigen wenend… En natuurlijk een laatste plasje op mijn pagne; een stuk stof dat je om je heen draait en gebruikt als rok. Zeer makkelijk en luchtig, mijn nieuwe outfit voor de zomer in België.

Tijdens deze “Kind en Gezin” consultaties à la Malinees, was ik enorm verheugd mijn baby, voor wie ik vocht bij haar geboorte, weer te zien. Nu had ze een naam: Awa, nog steeds, alleen voor mij,  de allermooiste baby van Mali. Ze maakt het goed en bij het meten van haar gewicht, was ik zeer blij dat ze 400 gr was bijgekomen. Ik wou de mama duidelijk maken dat dit ons laatste weerziens zou zijn. Jean, onze  verpleger hielp me met de vertaling. Ze pakte me vast, gaf me een dikke knuffel en kuste me. Als dank mocht ik Awa nog een tijdje in mijn armen houden. Ik heb haar een goede toekomst gewenst. Haar lieve woordjes toegefluisterd die alleen zij kan verstaan. Dag Awa, maak het goed en wees sterk!

De laatste week in Koutienso begon om 14u45 in Segou, 2 uur wachten op een bus richting San, trekken en duwen om een plaatsje te bemachtigen om je dan uiteindelijk te kunnen neerploffen op een jerrycan midden in de doorgang! Amai mijn billen… 4 uur later worden, in het pikke donker worden we hartelijk ontvangen door Jeannine en Symphorosa, een ontvangst die je alleen hier in Mali kan ervaren, zo intens, zo diep voelend. Op dit moment en voor de allereerste keer besef ik dat ik weldra vertrek, dat ik weldra afscheid zal moeten nemen van deze wonderbaarlijke vrouwen. Zuster Suzy is nog niet aanwezig, zij is gaan zoeken naar één van haar patiënten een “grand malade”, die ze al enige tijd niet heeft gezien. Enkele uren later komt ze uitgeput toe. Zij en Joe, onze nachtwaker, zijn met motor de brousse ingetrokken. Kilometers hobbelige weg om bij het dorp van de “grand malade” aan te komen en daar te moeten horen dat hij enkele weken geleden overleden is. Bij het luisteren naar haar verhaal stel ik me de vraag: “hoe doet ze het toch, waar haalt ze de kracht om sinds 31 jaar te zorgen voor deze mensen”.

Maandag 20 februari: veel wondzorgen waarvan eentje me de rest van mijn leven zal bij blijven. Een jonge man komt het cabinet binnen en neemt plaats aan de onderzoekers tafel. Hij houdt zijn linkerhand in de lucht, zijn middenvinger gewikkeld in verband. Het eerste kootje is genecrotiseerd en moet geamputeerd worden. De man heeft verschrikkelijke pijn tijdens het weghalen van het oud verband. Ik voel me niet lekker, vertel Jean dat ik hier niet bij kan blijven. En toch, door een of andere reden besluit ik te blijven. Na enkele plaatselijke inspuitingen met Lidocaïne haalt Jean zijn bistouri uit de steriele verpakking en begint meteen aan het wegsnijden van de necrose.  Neen, de plaatselijk verdoving doet nu nog niet zijn werk, de man schreeuwt het uit van de pijn. Ik ben verplicht zijn hand en arm vast te houden, mijn andere arm sla ik rond zijn schouders en onderga samen met hem de pijn.

Het is ook tijdens deze voormiddag dat ik besluit om een zwaar ondervoed kind te verzorgen. Alicia heeft jullie daar al meer over verteld. Het deed pijn, psychische pijn, het zo te zien lijden, het zo te zien weigeren voedsel tot zich te nemen. Was onze hulp enkel uitstel van zijn dood, was onze hulp een nieuwe start voor dit jonge kind? Een kind van 14 maanden, die door het onwetens van zijn moeder, plaats moest maken voor het andere, nog groeiend wezen in de schoot van zijn moeder.

 Ik besef dat dit hoort bij het dagelijkse leven van zoveel kinderen en moeders, ik besef dat ik of anderen hier vandaag, morgen of volgend jaar, geen verandering in kunnen brengen. En toch weet ik vandaag dat ik zal blijven ijveren voor een beter leven, voor een beter bestaan voor allen die niet de mogelijkheden bezitten.

Het is bizar, het is mysterie, of is het toeval?.. Wie of wat zal me ooit een antwoord kunnen geven op mijn vraag waarom nu, bijna 45, een deel van mijn levensdoel zich pas openbaart… En neen, ik ga niet opzoek naar het antwoord maar laat me leiden door datgene wat me hier bracht.

Zuster Suzy, Zuster Symphorosa en Zuster Jeannine, bedankt voor jullie gastvrijheid, bedankt voor jullie warme handdruk, bedankt voor die meelevende blik, bedankt voor jullie vriendschap die voor altijd zal blijven bestaan. Jullie zijn een voorbeeld in jullie werk!

Ook aan jou Alicia, bedankt! Ook ik heb van jou geleerd, gevoelens die ik kwijt was, emoties leren delen, bedankt. Neen het is geen afscheid, het is het begin van een lange vriendschap.

Aan al de velen mensen die er voor zorgde dat ik dit schoons mocht en kon ervaren, bedankt!